Tytuł: Zaburzenia stanu odżywienia w chorobach przewlekłych

Celem badania jest ocena występowania zaburzeń stanu odżywienia u pacjentów z przewlekłymi chorobami (przewlekła niewydolność serca, przewlekła obturacyjna choroba płuc, przewlekła choroba nerek, choroby nowotworowe) oraz identyfikacja grupy chorych we wczesnym etapie niedożywienia.Ponadto planuje się porównanie różnych strategii rozpoznawania tych zaburzeń za pomocą metod klinicznych, biochemicznych i antropometrycznych oraz ocenę postępowania żywieniowego.

Dane naukowe potwierdzają, że zaburzenia stanu odżywienia w tym - niedożywienie występują u znacznej części pacjentów cierpiących na choroby przewlekłe - w zależności od źródła i badanej populacji liczba ta obejmuje - od 25% do 75%. Obecna wiedza wskazuje, że niedożywienie wpływa na jakość życia, chorobowość i śmiertelność chorych. Liczne badania wykazały, że niedożywienie opóźnia wyzdrowienie, zwiększa ilość powikłań takich jak częstość hospitalizacji oraz długość pobytu w szpitalu. Jednak związek wyżej wymienionych punktów końcowych oraz stanu odżywienia ( w tym metabolizm tkanki tłuszczowej i mięśniowej) nie jest do końca wyjaśniony.Ponadto, mimo, że niedożywienie jest uważane za bardzo niekorzystne powikłanie występujące w przebiegu chorób przewlekłych, to nadal możliwości leczenia tego powikłania są niewystarczające. Uważa się, że w przypadku zaawansowanego niedożywienia (wyniszczenie) wszelkie interwencje terapeutyczne mają ograniczoną skuteczność. Dlatego kładzie się nacisk na jak najszybszą identyfikację osób niedożywionych, aby również jak najszybciej zahamować ten proces.Aby ułatwić wczesne rozpoznanie niedożywienia, wyodrębniono i zdefiniowano stan pre- kacheksji. Pewne dane kliniczne oraz podstawy teoretyczne sugerują, że w tym okresie leczenie jest bardziej skuteczne - natomiast dużych badań klinicznych na ten temat wciąż brakuje.Badanie to ma na celu oszacowanie występowania zaburzeń stanu odżywienia (otyłość, niedożywienie) w populacji pacjentów z chorobami przewlekłymi. Identyfikacja podgrupy osób, które spełniają kryteria pre-kacheksji pozwoli wyjaśnić kliniczne znaczenie diagnozy pre-kacheksji i ocenić terapeutyczne możliwości w tej grupie pacjentów.